Czym jest długa pozycja na rynku finansowym?

Długa pozycja (long position) jest istotną częścią sfery inwestycyjnej. Długie pozycje można zajmować w różnych rodzajach aktywów, w tym w towarach, akcjach, obligacjach i walutach. Termin ten odnosi się do określonej strategii handlowej, czyli kupowania aktywów w nadziei, że w perspektywie długoterminowej wzrost ich wartości przyniesie inwestorowi wymierny zysk. Z tego powodu inwestor na ogół trzyma dany składnik aktywów, dopóki nie będzie mógł go sprzedać z zyskiem. Określenie długiej pozycji najbliższe jest strategii inwestycyjnej znanej jako inwestowanie pasywne lub „kup i trzymaj”. Większość inwestorów indywidualnych wybiera właśnie tę opcję, myśląc o długiej pozycji po prostu w kontekście inwestycji. Dla profesjonalistów rynku jest to tylko jedna z wielu opcji.

Zalety i wady długiej pozycji

Analizując handel rynkowy na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci można wyciągnąć wniosek, że długie pozycje to mniejsze ryzyko niż inne strategie. Posiadanie długoterminowego przedziału czasowego nieuchronnie uśrednia wszelkie niestabilne wzloty, upadki i zawirowania na rynku. Kupując i trzymając aktywa przez dłuższy czas można również liczyć na dodatkowe profity, np. dywidendy. Ponadto długa pozycja wymaga od inwestora znacznie mniejszego zaangażowania czasowego. Z drugiej jednak strony w horyzoncie długoterminowym posiadane aktywa są zablokowane w portfelu przez dłuższy okres i w tym czasie mogą być narażone na niekorzystne zdarzenia. Poza tym inwestorowi, który lubi przeprowadzać częste analizy i aktywnie uczestniczyć w rynku może nie odpowiadać pasywne inwestowanie.

Długa pozycja – elastyczne inwestowanie

Należy podkreślić, że zajmowanie długich pozycji w handlu, jak każda inna strategia, naraża inwestora zarówno na zysk, jak i stratę pieniędzy. Dlatego inwestowanie w ramach długiej pozycji nie jest procesem uniwersalnym dla wszystkich inwestorów. Każdy sam decyduje, w jaki sposób chce inwestować i wybiera alokację aktywów, opartą na jego tolerancji ryzyka. W ramach różnych opcji inwestowania, inwestor może zająć długą lub krótką pozycję. Jak już wspomniano, jeśli uważa, że wartość aktywów wzrośnie, zajmuje długą pozycję, inicjowaną przez kupowanie. Osiąga zysk, jeśli sprzeda aktywa za cenę wyższą niż kupił.

Jeśli inwestor zakłada, że wartość aktywów spadnie, może zająć mniej konwencjonalną strategię inwestycyjna – krótką pozycję. Opcja ta jest inicjowana przez sprzedaż. Inwestor zajmując pozycję krótką, nie staje się od razu właścicielem aktywów, ale pożycza je od brokera ze wskazaniem, że po sprzedaży kupi je ponownie po niższej cenie. Różnica między długimi i krótkimi pozycjami istnieje również w odniesieniu do ryzyka inwestowania. W przypadku inwestorów zajmujących długie pozycje głównym ryzykiem jest spadek wartości posiadanych aktywów, skutkujący stratą. Głównym zagrożeniem dla tych, którzy zajmą pozycję krótką, jest wzrost wartości „pożyczonych” aktywów. Inwestor nadal musi spłacać pożyczone środki, nawet jeśli nie osiągnął zysku. Dlatego krótkie transakcje są uważane za znacznie bardziej ryzykowne niż długie. W przypadku długich pozycji straty są ograniczone, ponieważ nie mogą spaść poniżej zera, lecz w przypadku krótkich pozycji ryzyko jest właściwie nieskończone, ponieważ nie ma górnej granicy tego, jak wysoka może być wartość aktywu.

Długa pozycja w kontraktach terminowych

Odmianą długiej pozycji może być zawarcie długiego kontraktu futures w celu zabezpieczenia się przed niekorzystnymi zmianami cen. Inwestor umawia się z partnerem transakcji kapitałowych, że zakupi aktyw w przyszłości po uzgodnionej dzisiaj cenie. Przedsiębiorstwa często zawierają długie kontrakty futures, aby zrównoważyć ryzyko zmienności na rynkach towarowych.
Długa pozycja w dywersyfikowanym portfelu.

Nierzadko zdarza się, że doświadczeni inwestorzy zajmują jednocześnie kilka różnych rodzajów pozycji, a ich portfel zawiera kombinację aktywów, które są przeznaczone do długoterminowego utrzymywania, opcję futures, która może być zrealizowana lub nie w pewnym momencie i strategie krótkiej sprzedaży. Wielu inwestorów dywersyfikuje nie tylko zakres inwestycji posiadanych w ramach portfela, ale także zajmowane pozycje. Ponieważ inwestowanie polega na równoważeniu zysku i ryzyka, wprawny inwestor na ogół rozszerza swój „repertuar”. Musi on obejmować zarówno długie, jak i krótkie pozycje oraz różne kategorie aktywów.

Zobacz również